Vanochtend namen we aan het hotel in Puebla een taxi naar el estación de autobuses om de bus naar Oaxaca te nemen, een rit van ongeveer 4u30. 
Te midden van de enorme ruimte vol kraampjes, mensen op zoek naar de juiste bus en veel koffers zochten we een wisselkantoor of geldautomaat om wat extra pesos af te halen. Zo konden we weeral ons Spaans wat oefenen bij het vragen naar “la oficina de cambio”, zij het hakkelig en niet echt juist qua grammatica. Al moet het wel erg charmant zijn dat we veel Spaans proberen spreken, want de Mexicanen lachen en giechelen telkens wanneer we stuntelig de Spaanse woorden een voor een opzoeken in ons mini-woordenboek.
Aangekomen in Oaxaca wachtte de transfer ons op om ons naar het Hostal de la Noria te brengen. 
Het eerste wat de begeleidende gids ons vroeg wanneer we in de auto zaten, was of we onderweg en gisteren veel hinder ondervonden hadden. Er bleken wat mensen ongerust te zijn. Maar onderweg zagen we er niets van en ook hier in Oaxaca niet. De gids lachte toen we vertelden dat we zelf ook zo verbaasd zijn over de berichtgeving in het buitenland die helemaal niet strookt met onze ervaringen hier ter plaatse. Wanneer men bericht dat de provincie Oaxaca getroffen is, wil dat natuurlijk niet zeggen dat ieder stadje hier in puin ligt. Het zijn vooral de stadjes aan de kust en de kleinere steden in het zuiden die zichtbaar geraakt zijn door de aardbeving. De gids zelf heeft sinds vanochtend zelfs al 30 berichten gekregen van zijn vrienden in Italië met de vraag of alles wel oké was. Ook wij werden al gecontacteerd door een Belgische krant: ondanks dat we geen spannende aardbevingavonturen beleefden, bleek ons verhaal op de blog toch perswaardig genoeg te zijn 🙂
Oaxaca als kleurrijk en rustig stadje staat enorm in contrast met de drukke en vuile stad México van de vorige dagen. Wanneer je daar de schoonheid van de stad wou opzoeken, moest je langs de verschillende opdringerige verkopers, confronterende beelden van arme mensen (ook jongeren!), etc. In Puebla was die drukte al minder, maar ook daar waren we een beetje teleurgesteld. Als werelderfgoed hadden we veel meer kleur en gebouwen volledig bezet met de typische tegeltjes verwacht. In dat opzicht is Oaxaca nu echt een culturele verademing in een heel mooie context. Wanneer we in het hotel aankwamen, hadden we direct een wauw-gevoel! Oordeel zelf maar met de foto’s en beeld je alles nog 3x zo mooi in 🙂
Om half 5 in de namiddag vertrokken we op verkenning in de stad doorheen de fikse regenbuien. We zochten de San Domingo (grote kerk), de verschillende kerken, de aquaducten uit de 17de eeuw en de Zócalo op.
Het zicht op de Zócalo verbaasde ons enigszins: waar alle andere straten zo georganiseerd, proper en kleurrijk waren, stond het kleine parkje op het plein vol kleine tentjes; voor zover je de met touw opgetrokken doeken tenten kan noemen. Wat ons vooral aan het denken zet, is dat al de mensen die er leven toch een erg proper voorkomen hebben. In België associëren we zulke ‘woonsten’ direct met bedelende mensen in vuile en oude kleren, terwijl in México het een deel lijkt te zijn van het gewone leven.
Onderweg passeerden we twee overdekte markten volgestouwd met winkeltjes vol kleren, broden, gepluimde kippen, … In El Soledad dronken we echte chocomelk, een typisch gerecht van Oaxaca. Ze vermengen er cacaobonen, amandelen, suiker en kaneel met een echte draaimolen. Na een onzeker antwoord op onze vraag of “Es contien la nuez?”, vroegen we nog eens achter “la armenda” (amandel) als ingrediënt. Toen bleek dat ook zij dat inderdaad in de chocomelk vermelden, mocht ik lekker twee volledige kommen leegdrinken.
Op zoek naar een restaurant liepen we langs een bakker waar we voor 1,50 euro 6 koffiekoeken kochten. Vanavond aten we een heerlijke, vegetarische pasta en dronken mezcal voor amper 15 euro. We ontmoetten er ook twee Amerikanen uit Florida die voor 5 maanden in Oaxaca verblijven en ons jaloers maakten dat ze hier nog veel langer kunnen blijven 🙂
¡Hasta luego! 
Weetje:
- De naam “Zócalo” komt van het woord “sokkel” en ontstond in México-Stad. Op plaats tussen het Palacio en de kathedraal werd een groot plein gebouwd waarop een sokkel zou komen te staan. Die werd echter nooit afgewerkt. De Mexicanen in de hoofdstad gebruikten nadien de naam “Zócalo” om te refereren naar dat plein in kwestie. Nadien breidde de naam zich verder uit over de andere steden in México. Als je nu op zoek gaat naar de Zócalo in een bepaalde stad vind je vaak het plein tussen de kathedraal, basiliek of kerk en de andere belangrijkste monumenten uit de stad.
Onze bucketlistbokaal 